VROEG OPSTAAN KAN LASTIG ZIJN ...
OP WEG NAAR DE BIOBOER.
WAT IS EEN BIOBOERDERIJ?
De uitleg over de biologische landbouw kregen we op een gezellig zoldertje onder de deskundige leiding van Marijke. A.d.h.v. een mooie powerpointpresentatie leerden we heel veel bij over de verschillen tussen de gewone akkerbouw en hoe het hier op het Livinushof in zijn werk gaat.
Livinus ... betekent trouwens vriend van ...
Met een speciale machine wordt het kleine onkruid op het veld met vuur verschroeid. De zaadjes die in de aarde zitten hebben daar geen last van. Men gebruikt dus geen sproeistoffen.
Wanneer de plantjes groter zijn (bv. ajuin) wiedt men tussen de rijen met de hand. Voor het Livinushof heeft men een speciale machine ontwikkeld die voortbeweegt op zonneënergië : het wiedbed (gelukkig met een d geschreven en niet met een t). Daarop liggen zes personen heel confortabel die met de hand de onkruidjes uit de grond trekken.
Joepie ... we mogen op de kar voor een rondrit langs de velden van onze bioboer. Hij trekt ons zelf voort met zijn tractor. 
Dit is het pompoenenveld. De pompoenen zijn al afgesneden en worden nu in de grote houten kisten van 1 kubieke meter verzameld.
Hier zijn we een heel bijzondere machine die de ajuinen verplaatst zodat de middelste rijen van het veld gemakkelijk kunnen uitgereden worden.
Het kolenveld ... onze bioboer kweekt verschillende soorten kolen. De landbouwer herkent meteen Jelle die reeds op de bioboerderij kwam meehelpen op een kamp. Hij wist ons te verteller dat Jelle de kampioen onkruidwieder was.
Marijke toont ons de cichorijplant. De gezonde vervanger van de koffie.
Terug op de boerderij gaan we een worteltje uit de grond trekken, spoelen en opeten natuurlijk...
ETENSTIJD : ECHTE VLAAMSE KOST : FRIETJES MET STOOFVLEES.
We bedankten op een originele manier het personeel van het centrum. Natuurlijk ook meester Hubert en juffrouw Greta voor hun vrijwillige medewerking.
Terug op het plattelandscentrum ontmoeten we Frank, de conciërge van het centrum. Hij is een echte Lembekenaar. Hij en al het andere personeel waren vol lof over onze leerlingen. Dat is natuurlijk leuk om te horen.
EEN VERRUKKELIJK WEEKJE SCHOOL.
In het schilderachtig krekengebied, een landschappelijk beschermd stukje Meetjesland in de Scheldepolders, beleefden onze kinderen een onvergetelijk weekje school. Ondergedompeld worden in een bad dat ons het leven op het platteland leerde kennen en ons dicht bij de natuur bracht, daar draaide het om.
Hier konden onze kinderen waarnemen, met zoveel mogelijk zintuigen. Het eenvoudige contact met het platteland en de natuurlijke omgeving stond centraal. De rust, de sfeer, het tempo van het leven in deze landbouwstreek, dat werden ze gewaar. De verbondenheid en samenhorigheid in de groep waren geen loze woorden.
Tevens past hier ook een woordje van dank voor jullie vertrouwen in ons beste ouders. Ook dank voor de bereidwillige ouders om de verplaatsing per auto te verzorgen.
De eerste dag verkenden we de streek o.l.v. gids Marc. Hij vertelde over de geschiedenis en bijzonderheden van dit krekengebied en polderland. We trachtten ons in te beelden dat op de plaats waar we hard op onze trappers duwden ooit water en zee was. Hij vertelde over het harde labeur om dat water terug te dringen door het aanleggen van dijken, over het woeste landschap van slikken en schorren enz...
De gezonde buitenlucht nodigde ons uit tot een flinke portie lichaamsbeweging. De kinderen leerden de eerste kneepjes van het zeilen of het paardrijden onder begeleiding van professionele monitoren.
Enkele uitspraken van onze deelnemers :
"Hé, ik vaar zelfs zonder roer !"
"Ik kreeg toch wel die giek (onderste stok van het zeil) tegen mijn bolleke zeker !"
"Mijn roer wil er niet in..."
De lesgever :"Duw aan dat roer, duwen, duwen ... maar jongen, dat is trekken !"
"Mijn (naam van het paard) laat altijd maar scheten."
" Ik trek heel hard aan mijn pony maar hij wil niet mee, hij wil liever gras eten."
"Hé, moet ik daarop, zo steil op die dijk."
Tegen het einde van de week vaarden we met onze bootjes over het kabbelende kreekwater. Sommigen hadden hun aanvankelijke angst overwonnen. Dat was duidelijk te horen. Ze hadden er gewoon zin in.
Ook de ruiters waren in hun sas. Het lukte zelfs iedereen (ook diegenen die nog nooit op een paard hadden gezeten) om zelfs te galopperen. De laatste keer mochten ze op wandel langs de kreek (één iemand naast en één iemand op het paard). Ook bij Steffi lukte alles opperbest, ze wist dat ze extra voorzichtig moest zijn met haar pols (waar nog maar juist twee spilletjes waren uitgehaald).
Proficiat aan alle sportievelingen.
Met de natuurgids Carine deden we op dinsdag wateronderzoek. Heel enthousiast en super gemotiveerd visten de kinderen met hun netjes in de kreek. Jammer dat die laarzen zo laag waren, want bij velen stroomde het water over de rand. Niets hield hen dus nog tegen om toch iets dieper te gaan vissen.
Wat een verrassing wat ze allemaal ontdekten, waterschorpioenen, schrijvertjes, zoetwatergarnalen enz...
We leerden bij over de blauwe reiger, zagen kiekendieven hoog in de lucht en stapten naar een oud vossenhol.
Om af te sluiten opperde ik het idee om een echte rietwandeling te maken. Dat vonden de kinderen super, we waanden ons in het oerwoud. Een prikje van een brandnetel moest Amélie er jammer genoeg wel bij nemen.
Op woensdagmorgen stond een bezoek aan het vlasbedrijf op het programma. Mijnheer Arsène Last (een gepensionneerd onderwijzer) deed met grote overtuiging de hele weg van zaadje tot linnen uit de doeken. Het vele materiaal dat hij kon tonen boeide de leerlingen. Vooral de grote landbouwmachines waar we konden in plaats nemen spraken tot de verbeelding.
Zo'n grote rol vlas optillen (300kg) was niet zo eenvoudig als gedacht. Wat bij de jongens niet lukte, lukt wonderlijk bij de meisjes wel. Hoe zou dat komen?
Ook het klimmen in de lemen was een grote uitdaging. Nadien vond je de lemen wel overal in je kledij en in je haren terug.
Donderdag sportten we de hele dag. Het afscheid bij de ponyrijders was een beetje zwaar. Ondertussen was het "hun" pony geworden.
De watersport was gewoon hilarisch : op de grote suppboars hadden we oneindig veel plezier. Mekaar aanvallen en nat spatten. Het evenwicht bewaren wanneer de motorboot grote golven maakte.
Het kajakken was in het begin nog moeilijk. We moesten de juiste techniek onder de knie krijgen.
Wat was het supermoeilijk als we over de kajaks moesten lopen. Dat was lachen geblazen.
Samen met de zesde klas gaven we onze monitoren, Wouter, Steven en Dominique een schitterend afscheid.
's Avonds genoot iedereen van een heel geslaagd vrij podium met zeer veel variatie : woordkunst, muziek, zang, dans en turnshow. In klas 5 zitten duidelijk heel getalenteerde kinderen.
De mooiste kamerprijs toekennen was een heel moeilijke beslissing. Daarom trakteerden we alle kinderen met chips en frisdrank. De leerlingen van de kamers die onberispelijk waren ontvingen nog een extra prijs.
Het was wel laat want pas om 10 uur gingen we naar onze kamers. Heel snel was iedereen naar dromenland vertrokken.
Het bezoek aan de bioboerderij was heel leerrijk. Natuurlijk was het hondje van de boerderij het middelpunt van de belangstelling. De rit op de kar vonden we heel leuk. De beelden zeggen genoeg op deze blog.
Graag wil ik alle mensen bedanken die op één of andere manier meewerkten aan deze plattelandsklas. De weergoden waren ons heel welgezind (dat is al telkens zo bij mij geweest). Maar het goede weer werd vooral door mijn leerlingen zelf gemaakt. Speciaal hen wil ik daarom een pluimpje geven. Door hun inzet, hun goed humeur, hun samenwerken, hun zorg hebben voor mekaar hebben we samen een schitterende week beleefd.
Heel genegen,
meester Paul.
